Recruitment vond ik lang leuk. Echt. Het mensenwerk, het schakelen, de energie van een match. Maar ergens begon het te wringen.
Want eerlijk? In de praktijk draait recruitment vaak om één ding: zo snel mogelijk een vacature invullen. Liefst gisteren. En ondertussen laveer je tussen meningen, aannames en “zo doen we dat hier”.
Het is veel ad hoc, weinig ruimte voor échte verdieping.
Ik geloof daar niet (meer) in. Niet in hokjes op basis van een cv. Niet in aannames over wat iemand zou moeten kunnen. Niet in mensen “plaatsen” alsof ze producten zijn.
Ik werd er oprecht moe van. Moe van de boxen waar ik steeds tegenaan trapte. Moe van het gevoel dat ik steeds een filter over mezelf moest leggen.
En misschien nog wel het meest: ik zat weggestopt achter mijn laptop, terwijl ik juist floreer in contact, in échte gesprekken, met échte aandacht.
Is dit werk nog wel voor mij gemaakt?
Door persoonlijke coaching en ontwikkeling begon ik mezelf die vraag te stellen. Eerst zachtjes. Later steeds duidelijker. En het eerlijke antwoord? Nee. Mijn kracht ligt ergens anders. En dus ga ik een andere kant op. Geen radicale switch, maar een verschuiving. Recruitment blijft onderdeel van wat ik doe maar dan wél op een manier die klopt voor mij.
Van cv’s schuiven naar mensen versterken. Van aannames naar inzicht. Van snelheid naar duurzame groei.
Twijfel jij ook weleens?
Dan wil ik je dit zeggen: Je hoeft niet morgen ineens het roer om te gooien. Maar gun jezelf wél de ruimte om stil te staan. Om te voelen. Twijfel is niet zwak, het is een signaal. En verandering kost tijd. Ook bij mij is het niet van de één op de andere dag gegaan.
Ik weet nog steeds niet 100% hoe het eruit ziet, maar ik vertrouw op dit: Als ik blijf doen wat klopt, komt de rest vanzelf.
