Een tijdje geleden had ik weer zangles. Ik hou van zingen, het is een uitlaatklep, een manier om dichtbij mezelf te komen. Maar toen ik een nummer van Adele zong, merkte ik dat ik iets probeerde te evenaren dat niet van mij is.
“Waarom klink ik niet zoals zij?”, dacht ik even. Alsof dát de maatstaf was.
Maar hier komt het besef: ik ben haar niet. En dat hoeft ook helemaal niet.
Zangles is voor mij soms net werken aan jezelf in je loopbaan: Je leert techniek, probeert iets nieuws, maar onderweg verlies je bijna je eigen klank omdat je probeert te voldoen aan een plaatje dat ooit door iemand anders is neergezet.
Herkenbaar? De verleiding van vergelijken? Op werk gebeurt dit aan de lopende band.
Je kijkt naar die ene collega die het ‘altijd goed doet’, en denkt: “Zo moet ik het dus aanpakken.”
Voor je het weet ben je bezig met aanpassen, afstemmen, overcompenseren en raak je een beetje kwijt wie jij eigenlijk bent. Misschien voel je het aan je energie, je twijfel, of dat knagende stemmetje dat zegt: Is dit het wel?
Groeien vanuit je kern
Wat als je, in plaats van jezelf te vergelijken, ging ontdekken wat jóuw stijl is? Jouw manier van werken, communiceren, leren? Wat als je jouw gedrag en drijfveren echt leert kennen en die serieus neemt in plaats van ze te corrigeren?
Met DISC en gerichte reflectie werk ik met mensen aan precies dát: ruimte creëren voor groei vanuit je eigen kern. Zodat je keuzes maakt die passen, werk doet dat klopt, en verbinding vindt zonder jezelf te verliezen. Of je nu net begint, vastloopt of toe bent aan iets nieuws: jouw stem doet ertoe. Niet omdat hij perfect is, maar omdat hij van jou is.
Durf jij die stem te laten horen? Ik denk graag met je mee.
Neem contact met me op om eens van gedachten te wisselen.
